نشریه(امام زمان عج)

34 راهکار برای خشنودی امام زمان (عج)

1.هر روز صبح که از خواب بیدار می شوید به امام زمان سلام کنید. 

2. تلاوت قرآن به خصوص سوره های یس،نبا،عصر،واقعه و ملک را بعد از نماز و تقدیم به اموات و شیعیان حضرت را فراموش نکنید. 

3. روزانه صدقه ای به نیت امام زمان بدهید. 

4. روزهای عید مثل عید غدیر و یا نیمه شعبان لباس های زیبا بپوشید و برای امام شادی کنید. 

5. هر مطلبی درباره امام زمان و عصر غیبت که بدرستی از آن آگاهی دارید به دیگران بگویید تا آنها هم بیشتر آشنا شوند. 

6. درسی که می خوانید یا هر مطلبی که یاد می گیرید به نیت امام زمان باشد آنوقت برایتان شیرین تر و هدفمندتر خواهد شد. 

7. عکس و یا نوشته ای از امام زمان که نشانی از ایشان باشد به دیوار اتاقتان بچسبانید. 

8. خواندن نماز شب ، زیارت عاشورا و جامعه کبیره از مسائل مورد تاکید امام زمان است آنها را فراموش نکنید. 

9. نماز امام زمان را هر روزی که توانستید بخوانید.(2 رکعت،در هر رکعت ایاک نعبد و ایاک نستعین 100 مرتبه)

10. نماز اول وقت باعث خوشحالی حضرت می شود بهتر است که ثواب نماز را به خودشان تقدیم کنید. 

11. سخنان امام زمان و احادیثی که درباره ی ایشان است را برای هم پیامک کنید. 

12. برای اشاعه ی فرهنگ شناخت حضرت مهدی در جامعه، مجالس اهل بیت، مداحی، کتاب نویسی و ...اجرا کنید. 

13.بعد از هر نماز دعا برای تعجیل در فرج ایشان را بخوانید. 

14. در فراق جدایی از آقا دعای ندبه(صبح جمعه) و دعای فرج(اللهم عرفنی نفسک...) را بعد از نماز عصر جمعه بخوانید. 

15. دعای عهد را(اللهم رب النور...) به یاد داشته باشید و از این طریق هم در کارهایتان با حضرت مهدی پیمان ببندید. 

16. دعای توسل و غریق را بخانید(یا الله یا رحمن یا رحیم یا مقلب اللقلوب ثبت قلبی علی دینک) و ایشان را نزد خدا شفیع خود قرار دهید. 

17. زمانی که می خواهید برای نعمتی خدا را شکر کنید از امام زمان هم تشکر کنید. 

18. اگر در زندگی به مقام و منزلت مادی یا معنوی رسیدید، بدانید که از طرف امام بوده و لیشان را فراموش نکنید و مغرور نشوید. 

19. انتظار را با دعا در خود تقویت کنید و از اعماق قلبتان منتظر باشید و از پروردگار توفیق معرفت بیشتر به حضرت را درخواست کنید. 

20. با همه وجود برای امام زمان دعا کنید همانطور که دعا برای عزیزانتان را فراموش نمی کنید. 

21. وقتی که به زیارتگاهها و اماکن متبرکه می روید به نیابت از امام زمان هم زیارت کنید. 

22. اگر توانایی مالی دارید دیگران را هم به نیابت از امام زمان به زیارت بفرستید. 

23. اعمال شایسته ای که انجام می دهید به امام زمان هدیه کنید. 

24. دروغ نگوید و گناه نکنید چون امام زمان بر اعمال همه کاملا واقف است. 

25. رفتار، گفتار و کردار خود را با نظر متعالی امام هدفمند کنید و طبق خواست ایشان عمل کنید. 

26. از زندگی و دلایل غیبت ایشان آگاهی داشته باشید یعنی امام زمان خود را بشناسید و سعی کنید همانند ایشان زندگی کنید. 

27. هنگام گرفتاری هم امام را یاد کنید خالصانه و با حضور قلب زیارت آل یاسین و نماز استغاثه (بهترین وقت سحر جمعه) به امام زمان را بخوانید و درد دل کنید مطمئن باشید حرفهایتان را خواهند شنید. 

28. قسمتی از اموالتان را به نیت امام و در راه ایشان صرف کنید مثل صدقه به محرومین به نیت سلامتی و دور کردن غم و اندوه از ایشان. 

29. زمانیکه امام عزادار هستند(روز وفات پیامبران او ائمه ) به احترام ایشان شما هم عزادار باشید. 

30. صلوات فرستادن زیباترین هدیه است بهمراه (و عجل فرجهم) مثلا روزی 100 مرتبه 

31. به والدین خود خدمت کنید مطمئن باشید قلب عالم امکان حضرت مهدی را خشنود کرده اید. 

32. به نیت حضرت مهدی احترام و خدمت به سادات و دوستان ایشان را فراموش نکنید این سبب خوشحالی امام خواهد شد. 

33. از فقرا، بیماران و خانواده های بی پناه غافل نشوید با آنها نشست و بر خواست کنید و تا حد توان مشکلاتشان را حل نمایید. 

34. خلاصه اینکه با امام زمان دوست باشید و بدانید خدای کریم و امام زمان هر لحظه اعمال شما را می بینند و همیشه برایتان وقت دارند. 

"به امید ظهور ایشان"

♡اللهم عجل الولیک الفرج♡

𸀊👇👇👇

نشریه(عیب جویی)

 همانگونه که عیب جویی زشت و حرام است کتمان عیب نیز خیانت است زیرا مومن باید مانند آیینه باشد و زشتی ‌ها و زیبایی ‌های برادر دینی خود را نشان بدهد. منت‌ها به خود او نه به دیگران ، که شأن آیینه همین است .

 عاقبت عیب جویی از دیگران 

عیب در لغت به معنی کمبود در ذات چیزی یا صفتش می‌باشد و در مقابل آن صحت و سلامتی است.[ مصطفوی، حسن؛ التحقیق، تهران، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، 1368، اول، ج 8، ص 270] عیب جویی یکی از رذایل اخلاقی است که قرآن با تعبیر‌های مختلف از آن نهی کرده و عیب‌جو را مورد نکوهش قرار داده است.[ خرمشاهی، بهاء الدین؛ دانش نامه قرآن و قرآن پژوهی، تهران، دوستان و ناهید، 1377، اول، ج 2، ص 1501] عیب‌پوشی نقطه مقابل تجسس و عیب جویی است و در فضیلت و شرافت آن همین بس که یکی از اوصاف خدای سبحان است (خداوند ستار العیوب است).[نراقی، مهدی؛ علم اخلاق اسلامی، (جامع السعادات) ترجمه جلال الدین مجتبوی، تهران، حکمت، 1366، دوم، ص 360]ریشه و اساس پیدایش این عیب‌جویی در دل انسان از دیدگاه علم اخلاق می‌تواند موارد زیر باشد:

 1- عیب جویی نتیجه عداوت و حسد است به این معنا که اگر کسی کینه و دشمنی دیگری را در دل داشته باشد به دنبال عیوب او می‌افتد تا آن‌ها را پیدا کند و رسوایش سازد.

 2- تجسس ممکن است در برخی موارد از آثار طغیان قوه شهوت باشد به این معنا که شخص بدون اینکه کینه و حسد نسبت به دیگران داشته باشد دنبال لغزش‌ها و عیوب آن‌ها می‌افتد.[حقانی زنجانی، حسین؛ پژوهشی در ارزش‌های اخلاقی، تهران، دانشگاه الزهرا، 1383، اول، ص 117] به طوری که در این قوه نوعی پستی و زبونی پدید می‌آید که فرد بیمار از آشکار شدن زشتی‌‌ها و عیوب دیگران، شاد می‌شود.[ علم اخلاق اسلامی، پیشین، ص 363.] 3- بدگمانی از عوامل دیگر عیب جویی و بدگویی است.[ پژوهشی در ارزش‌های اخلاقی، پیشین، ص 129]



 راه علاج 

هر کسی با مراجعه به نفس خویش متوجه می‌شود که خودش مانند دیگران خالی از عیوب نیست و خداوند از روی لطف، صفات بد و زشت و اشتباهات او را از دیگران مخفی کرده است.[ پژوهشی در ارزش‌های اخلاقی، پیشین، ص 120] توجه به این نکته همچنین توجه به آثار شوم عیب جویی بر خود فرد و دیگران،‌چه دنیوی و چه اخروی، از مهمترین راهکار‌های درمان این صفت زشت است. حضرت امیر (علیه السلام) در این باره می‌فرماید: «مَنْ نظَرَ فی عَیْبِ نَفْسِهِ اِشْتَغَلَ عَنْ عَیْبِ غَیرِهِ »[ محمدی ری‌شهری، محمد؛ میزان الحکمه، ترجمه حمید رضا شیخی، قم، دارالحدیث، 1379، دوم، ج 9، ث 4216.] «هر که عیب خود را ببیند  از پرداختن به عیب دیگران باز ایستد.»

 تجسس ممدوح یا عیب جویی جایز

لازم به تذکر است که اطلاع از عیوب دیگران و تجسس در امور مردم در برخی موارد، مذموم نیست، از جمله:1- عیب جویی از خود در جهت خودیابی و خودسازی (رفع اشکالات و دفع بیماری‌‌های اخلاقی). 2- کشف عیوب دیگران در انتخاب افراد مسئول برای مسئولیت‌‌های اجتماعی و نیز انتخاب همسر و...3- عیب جویی از بیگانگان و زیر نظر گرفتن افراد اجنبی و مشکوک، جهت جلوگیری از رسیدن به اهداف شوم خود.4- در عیوبی که فراگیر هستند، برخی از آن‌ها را مورد توجه قرار دادن و بازگو کردن آن جهت اخطار و هشدار  به دیگران.5- بازگو کردن برخی عیوب به افراد ذی‌صلاح و دلسوز و مربی جهت علاج و اصلاح.[ همان، ص 241.]

 بازگو کردن عیوب مردم 

چون اسلام برای حیثیت و آبروی مومن ارزش و اهمیت خاصی قائل است و بازگو کردن عیوب مردم نیز یک ضرورت است باید این امر مهم را به صورت پنهانی و خصوصی انجام داد تا به شخصیت مومن لطمه ای وارد نشود.می‌گویند: نیاز‌های اضطراری باید در چارچوب خودشان ارزیابی شوند یعنی از آن محدوده نباید تجاوز کرد .حضرت علی (ع) فرمود: «نصیحت کردن در میان مردم نوعی سرکوبی است.» « فهرست غرر /ص382»امام حسن عسگری (ع) فرمود: « کسی که برادر دینی خود را در پنهان پند دهد زینت بخش او شده است ، اما اگر در برابر دیگران نصیحتش کند موجب سرشکستگی او می‌شود . » « تحف العقول / ص 36»



نصیحت در نهانی بهتر آید / گره از جان و بند از دل گشاید

پیامبر گرامی‌اسلام حضرت محمد صلی الله علیه و آله فرمودند: عیب‌‌های مومنان را جستجو نکنید، زیرا هر که دنبال عیب ‌های مومنان باشد، خداوند عیب ‌های او را دنبال کند و هر که خداوند تعالی عیوبش را جستجو کند، او را رسوا سازد گرچه درون خانه‌اش باشد.

 هدیه ای به نام عیب

امام صادق (ع) می‌فرمایند: «محبوب‌ترین برادر نزد من کسی است که عیوبم را به من اهدا کند.» «تحف العقول ، ص 273 – اصول کافی – وسائل شیعه »پس کسی که ادعای دوستی می‌کند ولی عیوب انسان را تذکر نمی‌دهد و هر گونه نقص و عیبی که می‌بیند بی‌اعتنا از آن می‌گذرد دوست واقعی نیست و چه بسا دشمن انسان ( هر چند از روی دشمنی ) خدمتی به انسان می‌کند و عیوب او را تذکر می‌دهد ، که اگر تذکر نمی‌داد او نمی‌توانست به سادگی به عیوب خود پی ببرد .

 کتمان عیب خیانت است 

همانگونه که عیب جویی زشت و حرام است کتمان عیب نیز خیانت است زیرا مومن باید مانند آیینه باشد و زشتی‌ها و زیبایی‌های برادر دینی خود را نشان بدهد منت‌ها به خود او نه به دیگران ، که شأن آیینه همین است .امام صادق (ع) فرمودند: « کسی که برادر دینی خود را گرفتار عمل ناپسندی می‌بیند و می‌تواند او را از این کار باز دارد اگر چنین نکند به او خیانت ورزیده است .» « بحار الانوار چاپ بیروت، ج72/ص65»عیب‌زدایی و عیب‌جویی از جمله ویژگی ‌های انسان مومن و متخلّق ( کسی که خود را تغییر بدهد و با کس دیگر همخو شود و خوشخویی کند ) به اخلاق حسنه است. همه می‌دانند که عیب جویی از صفات زشت و ناپسند به شمار می‌رود ولی عیب زدایی از صفات بسیار خوب و پسندیده است زیرا انسان در صورتی کامل می‌شود که عیوب خود را برطرف سازد و شکی نیست که تمام افراد بشر جز معصومان نواقص و کمبودهایی دارند و هیچ یک از گناه و اشتباه خالی نیستند .

 چگونه به عیوب خود پی ببریم؟

پس انسان برای عیب زدایی یا بهتر بگویم برطرف کردن عیوب خود اول باید آن‌ها را بشناسد . اما چگونه انسان به عیوب خود آگاه می‌شود ؟پاسخ: انسان می‌تواند از سه راه به عیب خود واقف شود:

1. مراقبت و محاسبه ؛ یعنی اگر انسان مواظب اعمال و رفتار خویش باشد و خودش را مورد محاسبه و حسابرسی قرار دهد ، به ویژه اگر خود را با معیار‌ها و الگو‌های مورد قبول صالحان و پارسایان مقایسه کند چون خودش را فاقد فضیلت‌های آن‌ها می‌بیند به خوبی می‌تواند به عیوب خویش پی ببرد.



 2. عبرت گرفتن از رفتار و کردار افراد بزهکار و نادرست و بداخلاق، که به قول سعدی، لقمان را گفتند: ادب از که آموختی ؟ گفت: از بی ادبان. 3. معاشرت با دوستان مخلص و صدیق که از نصیحت کردن تو دریغ نداشته باشند و از روی خیرخواهی عیوب تو را بدون تملّق و چرب زبانی تذکّر دهند .بله ، دوستان واقعی و با ایمان می‌توانند در این مسیر بهترین راهنما برای انسان باشند.از این رو است که امام صادق (ع) فرمودند:

« سعی کنید اوقات شبانه روز خود را به چهار قسمت تقسیم کنید: یک قسمت برای عبادت و خلوت با خدا ، یک قسمت برای تأمین معاش و تحصیل (به دست آوردن) هزینه زندگی ، قسمتی برای رفت و آمد و معاشرت با برادران مورد اعتمادی که شما را به عیوبتان آگاه می‌سازند و قلبا نسبت به شما خلوص و صفا دارند و ساعتی را نیز برای تفریح و لذایذ مشروع خود اختصاص دهید. به وسیله این ساعت استراحت می‌توانید خود را برای ساعت دیگر آماده کنید . » « بحار الانوار / چاپ بیروت ج 75/ ص 321؛ تحف العقول ، ص 307»

 عیب‌جویی نکن 

پیامبر گرامی‌اسلام حضرت محمد صلی الله علیه و آله فرمودند: عیب‌‌های مومنان را جستجو نکنید، زیرا هر که دنبال عیب ‌های مومنان باشد، خداوند عیب ‌های او را دنبال کند و هر که خداوند تعالی عیوبش را جستجو کند، او را رسوا سازد گرچه درون خانه‌اش باشد.(کتاب نهج الفصاحه)بعضی ‌ها در دیدن هم خسیس اند!گروهی از مردم هستند که بدی ‌های مردم را می‏بینند و مهم می‏شمارند ولی خوبی ‌ها را نمی‏بینند یا نمی‏خواهند ببینند، و اگر دیدند آن‌ها را ناچیز و غیر قابل اعتنا می‏شمارند و برای خوبی آن‌ها ارزشی قائل نیستند.

 این گروه عینک بدبینی به چشم دارند و همواره در جستجوی بدی‌های مردمند. اگر کسی ده‌ها صفت خوب داشته باشد و یک صفت بد، صفات خوبش را نادیده می‏گیرند و حتی یک بار هم از آن‌ها نام نمی‏برند، ولی روی آن صفت بد انگشت می‏گذارند و مکرر به زبان می‏آوردند. اینان بیمارند و به مرض عیب‌جویی مبتلا هستند. اولیای گرامی‌اسلام به پیروان خود توصیه کرده‌اند آنان را دشمن خود بدانید و از معاشرت با این فرومایگان ناپاکدل بپرهیزید که از شرشان در امان نخواهید بود. 

حضرت علی(ع) فرموده‌اند:البته باید دشمن ترین آدم ‌ها نزد تو و دورترین اشخاص از تو کسانی باشند که در عیب‌جویی از مردم اصرار بیشتری دارند. و نیز فرموده‌اند: از آمیزش و مجالست با عیب جویان پرهیز کن که همنشین آنان از آسیب‌شان در امان نمی‏ماند.

امام جعفر صادق (ع) در حدیثی گهربار فرموده است: هر کس خودش را بهتر از دیگران بداند، او از متکبران است.حفص بن غیاث مى گوید: عرض کردم: اگر گنهکارى را ببیند و به سبب بى گناهى و پاکدامنى خود، خویشتن را از او بهتر بداند چه؟ فرمودند: هرگز هرگز! چه بسا که او آمرزیده شود اما تو را براى حسابرسى نگه دارند، مگر داستان جادوگران و موسى علیه السلام را نخوانده‌اى؟ «اصول کافى، جلد8، صفحه128»